Speeltuin voor wind en zand

Beweeglijk ruig en tegelijk poëtisch verstild liggen ze in het landschap: de duinen tussen paal 16 en 18.
Een doolhof van inhammen om te verdwalen voor de wandelaar die zich in zijn eigen verbeelding klein maakt in dit gangenstelsel, spelend als een kind. Voetsporen verdwijnen onder het stuivende zand wanneer je even wacht. De zee en de stand van de zon bieden houvast te weten waar de uitgang is tussen de grote geplooide reuzen die heimelijk in ontwikkeling zijn. Bovenop de glorieuze toppen ligt zacht zand met jonge helmen. Nieuwe aanwas verrijst zich als een dak van een huis. Wachtend tot ze mogen laten zien of ze de storm aankunnen zodra die zich door de open ruimtes ploegt.
Speeltuin voor de wind, zand en het knabbelende water. Het is stil in de duinen. En toch maakt de stilte lawaai. Het duinenlandschap werkt op je in. Wat vertelt het? Noeste arbeid is verdwenen. Nu is alleen de natuur aan het werk. De mensenhand verdwijnt langzaam onder het zand, een herinnering aan hoe men op de zeereep gebukt in rechte lijnen helm plantte. De bulldozers, die later te werk gingen om de duinenrij op te schuiven. De kustafslag was echter niet te stoppen. Oude gebruiken slijten, nieuwe stellen zich in de plaats. Net als met tradities. Ontwikkelingen blijven gaande. Jonge aanplant krijgt de ruimte op het oude dat begraven ligt onder de oppervlakte. De duinen verjongen zichzelf. Blijven in leven. Vroeger zochten eilander jongens hier op dit vruchtbare land kraaieneieren. In de weilanden die nu bijna zijn verdwenen. Nu vinden oeverzwaluwen hun weg in een uitgesleten duinwand.
Een reliëf landschap dat wacht op wat komen gaat.
Gebruikmakend van natuurlijke processen. Zonder haast, kijken hoe het zich vormt. Het de tijd geven, niets doen. Alleen doorgaan met meten, om te weten dat het veilig blijft. Onder toeziend oog van beheerders en eilanders. Wachtend op hoog water.

Geschreven door Eilandmeisje

Dit artikel is eerder verschenen op de website van Staatsbosbeheer